Ściany wież są równe i przypominają postawiony pionowo chodnik, tyle że kamienie bywają bardzo duże. Szczyty wież zwieńczają wyszczerbione gzymsy forteczne, w ścianach znajdują się wąskie okna strzelnicze. Wieże mają po kilka pięter, każde piętro to trzymetrowy sześcian z włazem. Do włazu prowadzi belka z nacięciami, swego rodzaju drabina. Po niej można dosięgnąć następnego piętra, ale tylko tyle, by przez właz wytknąć głowę. Następnie trzeba oprzeć się łokciami o brzeg otworu, podciągnąć na rękach i w ten sposób wejść na następne piętro. Dawniej belkę wciągano za sobą i wtedy wdrapanie się na wieżę było zupełnie niemożliwe. Włazy nie są rozmieszczone jeden nad drugim, toteż taka konstrukcja wyklucza niebezpieczeństwo upadku na sam dół. Swanowie używali tych wież jeszcze niedawno, zaledwie przed kilkudziesięciu laty; tutaj całymi miesiącami ukrywano się przed krwawą zemstą.
W Górnej Swanecji krwawa zemsta, czyli licwri, wyniszczała kraj bardziej niż stałe wojny z wrogami zewnętrznymi. Wojnę prowadziły między sobą nie tylko osiedla, ale nawet poszczególne domy. Wystarczyło powiedzieć obraźliwe słowo albo kopnąć psa, aby dostać kulę w łeb. I wtedy mężczyźni wspinali się na wieże. Zabierali tam kobiety i dzieci, połcie wędzonego mięsa, broń i napełniali wodą drewniane kadzie umieszczone w wieżach. Wieże mają przejście do domu, który również stanowił twierdzę. Zamiast okien w swaneckich domach znajdują się wąskie strzelnice, a ponieważ domy zbudowane są z samych kamieni, nie można ich podpalić.
Opowiadano mi, że zdarzały się wypadki, kiedy mężczyźni przesiadywali w wieżach latami. Dopóki nie dopełniono krwawej zemsty, starzy chodzili gniewni, młodzi byli dokuczliwi, a kobiety odsuwały mężów od wspólnego łoża. W tym czasie ziemia leżała odłogiem, padało bydło, ginęli ludzie." (Aleksander Kuzniecow: A w dole Swanecja, Warszawa 1976).
Udostępnij
