360 :: panoramiczna podróż sferyczna w 2668 odcinkach

Lokal zyskał ogólnoświatową sławę, gdy opisała go Elizabeth Gilbert w kobiecym bestsellerze Jedz, módl się, kochaj, zekranizowanym później z Julią Roberts w roli głównej: "Giovanni mówił mi o tej pizzerii z takim namaszczeniem i przejęciem, jakby mnie wprowadzał do jakiegoś tajnego stowarzyszenia. Wcisnął mi w dłoń karteczkę z adresem i oświadczył z głęboką ufnością: „Idź, proszę, do tej pizzerii. Zamów pizzę margherita z podwójną mozzarellą. Jeśli będąc w Neapolu, nie zjesz tej pizzy, to proszę, nigdy się przede mną do tego nie przyznawaj”. [...]

Pizzeria da Michele to niewielki lokal, z dwiema salami i rozpalonym cały czas piecem. Jakiś kwadrans drogi z dworca kolejowego, w deszczu, ale nie należy zwracać na to uwagi, tylko po prostu iść. Trzeba tam być w miarę wcześnie, ponieważ później zdarza się, że brakuje im ciasta, co może złamać człowiekowi serce. Około pierwszej na ulicach wokół pizzerii tłoczą się neapolitańczycy, którzy starają się wepchnąć do środka z taką energią, jakby walczyli o miejsce w łodzi ratunkowej. Nie ma żadnego menu. Podają tu pizzę w dwóch odmianach - zwyczajną i z podwójnym serem. Żadnego tam newage’owego, wtórnego dziadostwa w stylu południowokalifornijskim, oliwki-plus-suszone-na-słońcu-pomidory. Ciasto, co stwierdzam w połowie posiłku, w smaku bardziej przypomina indyjski nan niż jakąkolwiek pizzę, którą w życiu jadłam. Jest miękkie, ciągnie się i ugina, a jednocześnie jest niewiarygodnie cienkie. Zawsze myślałam, że jeśli chodzi o ciasto pizzy, to mamy tylko taki wybór - cienkie i chrupkie albo grube i wiotkie. Skąd mogłam wiedzieć, że istnieje na świecie ciasto, które po upieczeniu jest i cienkie, i wiotkie? Wielkie nieba! Cienkie, wiotkie, mocne, kleiste, pyszne, ciągnące się, pikantne, co tu dużo mówić: pizzowy raj." (tłum. Marta Jabłońska-Majchrzak, Poznań 2007)

Autorka mija się z prawdą pod jednym co najmniej względem: podają tu, i owszem, dwie odmiany pizzy, tyle że są to marinara (sos, czosnek, oregano, bez sera!) i klasyczna margherita (sos, bazylia, mozzarella), i to tą drugą można zamówić z podwójnym serem.

Placyk, typowy dla Neapolu, leży z boku katedry, do której prowadziło nieczynne obecnie wejście. Z drugiej strony zamyka go kompleks Pio Monte della Misericordia, słynący z obrazu Siedem aktów miłosierdzia Caravaggia. Na środku stoi obelisk ku czci św. Januarego, patrona miasta, wystawiony po wybuchu Wezuwiusza w roku 1631.

XIV-wieczna katedra, zbudowana na pozostałościach paleochrześcijańskich bazylik, nosi wezwanie Wniebowzięcia NMP, choć powszechnie nazywa się ją katedrą św. Januarego (San Gennaro). Relikwie patrona miasta znajdują się w jednej z bocznych kaplic; fiolka z krwią świętego jest dwa razy do roku ukazywana wiernym, na których dokonuje się cud - przemiana w stan płynny.

Położony niemal nad zatoką Piazza del Plebiscito to jeden z największych placów miasta. Jego nazwa upamiętnia plebiscyt z października 1860 roku, w którym neapolitańczycy opowiedzieli się za przyłączeniem do zjednoczonych Włoch. Od wschodu ogranicza go Pałac Królewski, a od zachodu — przypominający skrzyżowanie Panteonu z kolumnadą Berniniego — kościół San Francesco di Paola.

Galerię zbudowano w latach 1887-1891 w ramach trwającego aż do I wojny risanamento, czyli "uzdrawiania" centrum Neapolu. Ideą nowoczesnego projektu Emanuele Rocco, przypominającego mediolańską galerię Wiktora Emanuela II, było połączenie przestrzeni publicznej z prywatną: na dole miały się mieścić biura, sklepy i kawiarnie, a na trzeciej kondygnacji lokale mieszkalne.