360 :: panoramiczna podróż sferyczna w 2668 odcinkach

Jubiläumsweg wybudowano w latach 1903-1905 dla uczczenia 25. rocznicy założenia niemieckiej organizacji turystycznej Riesengebirgsverein. Jeden z pomysłodawców, doktor Hugo Seydel, tak wspominał czasy budowy: "Przypadkowo przyłączyłem się do rozmowy kilku panów z Czech i dowiedziałem się z niej, że właściciele samochodów sądzą, iż po ukończeniu drogi będą mogli wjeżdżać na Śnieżkę swoimi automobilami. Stało to w sprzeczności z moimi zamiarami. By więc raz na zawsze uniemożliwić jazdę tą drogą, zarządziłem, by na drodze, w miejscu, gdzie przekraczała ona żebra skalne, zamontowane zostały schody. Płyt granitowych na ten cel w istocie nie brakowało, z łatwością można było wykonać odpowiednie kamienne stopnie. Wiosną 1905 r. stopnie te zostały zamontowane na najbardziej stromym odcinku drogi. Nazwaliśmy je «pułapką na automobile», okazały się bowiem niezwykle skuteczną przeszkodą." (Cytat wzięty ze strony thory.blox.pl).

Po 1937 roku państwo czechosłowackie zdążyło wystawić prawie 10 tysięcy (!) takich żelbetowych konstrukcji, zwanych potocznie řopíkami, a oficjalnie - lekkim umocnieniem wz. 37. Jak wiadomo z historii, nic mu to nie pomogło, bo Niemcy i tak zaanektowały Sudety w wyniku układu monachijskiego...

"Najwyższym szczytem w zachodniej części Karkonoszy jest leżący na Śląskim Grzbiecie Wielki Szyszak (czes. Vysoké Kolo, 1509 m). Jednocześnie jest czwartą pod względem wysokości górą w Karkonoszach i najwyższą granitową, chociaż sam jej wierzchołek tworzy żyła aplitu, ciągnąca się do Wielkiego Śnieżnego Kotła. Wierzchołkowa część Wielkiego Szyszaka pokryta jest rumowiskiem skalnym. [...] Główny Szlak Sudecki znakowany kolorem czerwonym omija go od strony północnej, jedynie zimą prowadzi przez niego zimowy wariant szlaku (stoki północne są zimą mocno oblodzone i zagrożone zejściem lawin). [...] Na szczycie Wielkiego Szyszaka znajduje się ruina pomnika. Na pomysł wystawienia pierwszego w Niemczech pomnika cesarza Wilhelma I, zmarłego 9 marca 1888 roku, wpadli członkowie jeleniogórskiego Męskiego Towarzystwa Gimnastycznego (Männer Turnverein) na swym posiedzeniu w dniu 22 marca tego roku (stąd data na tablicy, która została wmurowana w kamienny kopiec). Początkowo planowano wybudowanie pomnika na wierzchołku Śmielca, ale że na Wielkim Szyszaku łatwiej było o budulec, zmieniono plany i 6 maja na jego szczycie pojawiła się delegacja, która wyznaczyła farbą obrys pomnika. Właściwe prace trwały w dniach 27-28 maja i zakończyły się postawieniem kopca o bokach 4x4 m z wielką, 1-metrową literą W na szczycie i wmurowaniem w marmurowe ramy tablicy w kształcie Krzyża Żelaznego (najwyższe niemieckie odznaczenie) z odpowiednim napisem, upamiętniającym cesarza oraz budowniczych. Dzisiaj pomnik jest mocno zdewastowany." (Waldemar Brygier: Karkonosze polskie i czeskie. Przewodnik, Piastów 2013).

"Pierwsze schronisko stanęło przy skałce zwanej Czarcią Amboną już na początku XIX w. pomiędzy Śnieżnymi Kotłami i to tutaj w lecie handlarze sprzedawali napoje i żywność turystom. W 1837 r. właściciel tego terenu, hrabia von Schaffgotsch, ufundował dwa schroniska - jedno przy Czarciej Ambonie, a drugie na Wysokim Kamieniu w Górach Izerskich, i był to pierwszy w Sudetach tego typu oryginalny obiekt o przeznaczeniu handlowo-turystycznym, była tu jadalnia i dwa miejsca noclegowe. Mały budynek stał do 1858 r., kiedy prawie zupełnie zniszczyła go wichura. Kolejne schronisko powstało w 1861 r. z kamienia i miało już więcej miejsc dla turystów, jadalnię i pralnię. W latach 1895-1897 wybudowano na zamówienie Schaffgotschów kolejne wielkie schronisko z 7-piętrową wieżą widokową, 5 jadalniami, 60 pokojami i sygnalizacją świetlną, informującą o wolnych miejscach. Schronisko przechodziło wiele remontów. W 1951 r. przeszło w zarząd PTTK. Kiedy w 1960 r. okazało się, że nie ma możliwości technicznych, aby Polacy oglądali relacje z Olimpiady w Rzymie, wrocławscy inżynierowie wykazali, że wystarczy na Śnieżnych Kotłach zamontować anteny, by odbierać sygnał z przekaźnika z Niemiec. Schronisko zamknięto dla ruchu turystycznego i po przebudowie zamontowano odpowiednią aparaturę." (Blanka Myszkowska: Sudety, Warszawa 2007).