360 :: panoramiczna podróż sferyczna w 2668 odcinkach

"Inwestycja ta została zaplanowana w ramach programu przeciwpowodziowej ochrony Śląska, m.in. w następstwie katastrofalnej powodzi z 1897 r. Początkowe projekty z 1907 r. uwzględniały jedynie retencyjną funkcję zbiornika lubachowskiego, jednak skorygowano je, aby móc wykorzystać spiętrzenie wody do produkcji prądu. Tak więc pojemność jeziora zwiększono z 2 do 8 mln m³, a wysokość zapory podwyższono z 22 do 39 m. Zapora została zaprojektowana w oparciu o system prof. Ottona Intzego, wybitnego niemieckiego konstruktora obiektów hydrotechnicznych. O stabilności budowli decydował ciężar masywnej kamienno-betonowej konstrukcji i łukowe wygięcie muru, dzięki któremu jest on ściskany, a nie rozrywany naporem wody. Prace rozpoczęto we wrześniu 1911 r., osadzając fundament na litej skale na głębokości 5 m. Zasadnicze roboty ukończono w 1914 r. Do 1917 r. trwała budowa elektrowni wodnej położonej 900 m od zapory. Podziemny rurociąg średnicy 1,8 m dostarczał wodę do siłowni z trzema turbinami Francisa o łącznej mocy 1,2 MW. Funkcjonująca do dziś elektrownia w Lubachowie jest jednym z cenniejszych zabytków techniki na Śląsku (...)" (W cieniu Wielkiej Sowy: monografia Gór Sowich, Dzierżoniów 2006).

XVIII-wieczna świątynia ma status Narodowego Zabytku Kultury.

Wejście na teren zamku prowadziło przez obronny barbakan.

Świątynię ufundował w latach 1440-1450 sam kanonik Jan Długosz, kronikarz, nauczyciel dzieci królewskich (por. Raciborowice). Wnętrze kościoła nakryte jest wspaniałym sklepieniem sieciowym z trzema herbami w zwornikach: Długoszową Wieniawą, Dębnem kardynała Oleśnickiego, mecenasa fundatora, i Orłem Polskim. późnobarokowy ołtarz główny pochodzi z połowy XVIII wieku, najcenniejszym jednak elementem wyposażenia świątyni jest oryginalny drewniany krucyfiks z przełomu XIV i XV wieku, umieszczony na północnej ścianie nawy. Warto zwrócić również uwagę na gotycki portal prowadzący z prezbiterium do zakrystii, ozdobiony XVI-wieczną polichromią i niewielką płaskorzeźbą św. Stefana, wykonaną z czerwonego kamienia w połowie XV wieku.