360 :: panoramiczna podróż sferyczna w 2660 odcinkach

"Kościół parafialny Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny w Biórkowie Wielkim datowany jest na 1633 r., a poświęcono go w 1664 r. Parafia w Biórkowie Wielkim znana jest od XIV w., pierwszy tutejszy kościół spłonął w XV w., drugi z 1452 r. także się spalił w 1623 r. - obecny kościół jest trzecim na tym miejscu. Pod koniec XVIII w. do świątyni dobudowano barokową wieżę i wieżyczkę sygnaturkową. W 1900 r. kościół remontowano, a w 1935 r. powiększono go, łącząc nawę z kruchtą pod wieżą. świątynia posiada konstrukcję zrębową, ściany oszalowane są pionowo z listwowaniem oraz wzmocnione lisicami. Nawę i prezbiterium nakrywają niezależne dachy gontowe: nawę - dwuspadowy, prezbiterium - wielopołaciowy. Przedłużone połacie dachu nawy otaczają wieżę konstrukcji słupowo-ramowej o prostych ścianach, zwieńczoną hełmem baniastym z latarnią i cebulką. Węższe od nawy prezbiterium zamknięte jest trójbocznie, od północy przylega do niego zakrystia z przedsionkiem, a do nawy niewielka kruchta." (Szlak Architektury Drewnianej, Kraków 2005).

"Kościół parafialny Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny w Biórkowie Wielkim datowany jest na 1633 r., a poświęcono go w 1664 r. Parafia w Biórkowie Wielkim znana jest od XIV w., pierwszy tutejszy kościół spłonął w XV w., drugi z 1452 r. także się spalił w 1623 r. - obecny kościół jest trzecim na tym miejscu. [...] Węższe od nawy prezbiterium zamknięte jest trójbocznie, od północy przylega do niego zakrystia z przedsionkiem, a do nawy niewielka kruchta. Wystrój i wyposażenie kościoła pochodzą z końca XVIII w. W ołtarzu głównym z 1779 r. znajduje się obraz przedstawiający Wniebowzięcie Najświętszej Panny Marii. Ambona i chrzcielnica datowane są na koniec XVIII w." (Szlak Architektury Drewnianej, Kraków 2005).

Historia stojącej w narożniku proszowickiego rynku świątyni sięga prawdopodobnie przełomu XIV i XV wieku, choć nie zachowały się z tego okresu żadne materiały źródłowe. Dokładnie wiadomo natomiast, że 22 czerwca 1824 roku zaniedbany podówczas kościół mocno ucierpiał: podczas gwałtownej burzy zawaliło się sklepienie nawy oraz ściana frontowa. Odbudowa trwała do roku 1836 i to podczas niej nadano budowli obecny kształt.
Stojącą obok kościoła dzwonnicę postawiono w latach 1946-1948 na miejscu poprzedniej, zniszczonej w trakcie II wojny światowej.

Drewniany kościół parafialny zbudowany w 1745 roku staraniem miejscowego proboszcza Kazimierza Bodurkiewicza przy współudziale dziedzica Iwanowic Augusta Aleksandra Czartoryskiego.

Wedle lokalnej tradycji, dziedzic z Niedźwiedzia zobowiązał się ofiarować na budowę świątyni drzewo modrzewiowe, pod warunkiem, że mieszkańcy Iwanowic przetransportują je do swojej wsi w ciągu jednej nocy. Ówczesny proboszcz przyjął zakład i tak skutecznie zmobilizował parafian do mozolnej pracy, że przywiezionego drewna starczyło nie tylko na kościół, ale i na przytułek dla bezdomnych.

Wedle podania, stojący w centrum wsi kościół zbudowano w XIV wieku z fundacji rycerza Brandysa, kawalera maltańskiego. Przez lata cechy stylowe gotyckiej świątyni zostały w dużej mierze zatarte, m.in. w trakcie odbudowy po pożarze w 1654 roku. Naprzeciw wejścia stoi drewniana, dwukondygnacyjna dzwonnica-brama z połowy XVIII wieku.