360 :: panoramiczna podróż sferyczna w 2668 odcinkach

Kameduli przybyli do dawnego klasztoru kartuzów w roku 1711 i przebudowali go w stylu barokowym. Wybudowali nowe cele dla mnichów, a w 1747 roku wyświęcili nowy kościół, do którego wkrótce dobudowano wieżę. Gdy zakon został rozwiązany edyktem cesarskim w roku 1787, budynki zaczęły stopniowo popadać w ruinę; odremontowano je w zasadzie dopiero po II wojnie światowej.

Drewniany kościółek parafialny postawiono w latach 1958-59 według projektu Aleksandra Podgórnego. Większość wyposażenia wnętrza wykonali twórcy ludowi; na ścianach wiszą XVIII-wieczne obrazy — stacje Drogi Krzyżowej. Boczny ołtarz z wizerunkiem Matki Boskiej Ludźmierskiej ufundowali kombatanci I Pułku Strzelców Podhalańskich AK. W czasie okupacji okoliczne góry były ostoją partyzantów; co roku w sierpniu odbywają się w Szczawie pamiątkowe obchody, rozpoczynane uroczystą mszą świętą.
W latach 90. tuż obok zbudowano większą, murowaną świątynię.

Podążając z lanckorońskiego rynku na wzgórze zamkowe, mijamy kościół parafialny pod wezwaniem św. Jana Chrzciciela. Z pierwotnej gotyckiej świątyni, wystawionej w drugiej połowie XIV wieku, ostały się jedynie fragmenty murów z przyporami. Wielokrotne przebudowy, m.in. w XVI i XIX stuleciu, skutecznie zatarły jednolity charakter budowli.

U spodu schodów leży uliczka św. Jana Chrzciciela z typowymi dla tej miejscowości, zabytkowymi drewnianymi domostwami; ponad nią - daleka perspektywa beskidzkich szczytów.

"Szczególnie ujmująca jest dyskrecja, z jaką Matka Boża mieszka w swoim sanktuarium. Właśnie, że mieszka w takiej bocznej kaplicy" - papież Jan Paweł II podczas pierwszej pielgrzymki do ojczyzny, 7 czerwca 1979 roku.

Obraz Matki Boskiej z Dzieciątkiem, kopia malowidła z kościoła parafialnego w Myślenicach, wisiał pierwotnie w dworze Paszkowskich w Kopytówce. Gdy 3 maja 1641 roku Madonna zapłakała w obecności domowników krwawymi łzami, właściciel zadeklarował kalwaryjskim bernardynom chęć przekazania cudownego obrazu do klasztoru. Zebrana szybko komisja zakazała jednak okazywania wizerunkowi publicznej czci i poleciła umieścić go w klasztornym skarbcu. Pod naciskiem zakonników decyzję zmieniono po kilku miesiącach, zezwalając na urządzenie specjalnego ołtarza w zakrystii. W 1658 roku, pod wpływem rosnącego zainteresowania wiernych, biskup zgodził się na przeniesienie obrazu do kościoła, początkowo do ołtarza św. Anny, a w 1667 roku do specjalnie wybudowanej kaplicy, fundacji wojewody krakowskiego Michała Zebrzydowskiego.