360 :: panoramiczna podróż sferyczna w 2668 odcinkach

Wikipedia: "Zakon Misjonarzy do Krakowa sprowadził biskup Jan Małachowski w 1682 r. z Chełmna pierwotnie umieszczając ich na Wawelu. Kamień węgielny pod budowę kościoła pw. Nawrócenia św. Pawła Apostoła położono w 1693 r. Obecny kościół wznoszono w latach 1719-1728 według projektów Kacpra Bażanki. Konsekracji świątyni dokonał biskup Michał Kunicki sufragan krakowski w 1732 r.

Kościół posiada fasadę wzniesioną z ciosów piaskowca i elementami dekoracji rzeźbiarskiej z wapienia. Jest świątynią zaliczaną do okresu późnego baroku. Do dekoracji wnętrza wprowadził Kacper Bażanka lustra, które poszerzają optycznie przestrzeń jak również powodują równomierne oświetlenie kościoła. Ołtarz główny powstał w latach 1761-62 wykonano go z czarnego marmuru dębnickiego z postaciami św. Piotra i św. Andrzeja na konsolach. W ołtarzu znajduje się obraz atrybuowany Tadeuszowi Kuntze przedstawiający nawrócenie św. Pawła pochodzący z ok. 1756 r. Na uwagę zasługuje także srebrne tabernakulum pochodzące z lat 1732-33.

W niszach nawy ustawiono figury dziesięciu Apostołów autorstwa snycerza Antoniego Frąckiewicza. Są one uważane za jeden z ciekawszych przykładów krakowskiej plastyki doby baroku. Ten sam artysta wykonał także ołtarz św. Kazimierza pochodzący z 1738 r. Obraz przedstawiający św. Kazimierza namalował Walery Eliasz-Radzikowski w 1868 r. W 1866 r. Walery Eliasz malował też na zlecenie oo. Misjonarzy obraz Matki Boskiej Bolesnej umieszczony w rokokowej ramie relikwiarzowej. Polichromia pokrywająca sklepienia i sufity powstała pod kierunkiem Izydora Jabłońskiego w latach 1862-1864. Z zespołu malarzy współpracujących przy jej wykonaniu należy wymienię: Aleksandra Kotsisa i Walerego Eliasza-Radzikowskiego. Przedstawia ona patronów Polski, Ojców Kościoła i świętych z Zakonu Misjonarzy".

Świątynia pod wezwaniem św. Bernardyna ze Sieny stoi u stóp wzgórza wawelskiego, u wylotu ulicy Bernardyńskiej. Pierwszy kościół, który zbudowano w tym miejscu w połowie XV wieku, wraz z założeniem tu konwentu zreformowanej gałęzi zakonu braci mniejszych św. Franciszka - bernardynów, zniszczyli Szwedzi w połowie XVI wieku. Obecny, barokowy kościół pochodzi z lat 1659-1680. Na jego charakterystycznej, szerokiej, dwuwieżowej fasadzie mieści się jedenaście posągów świętych, m.in. patrona świątyni, Piotra z Alkantary i Szymona z Lipnicy.

Architektura świątyni nie wszystkim przypadła do gustu; tak oto pisał Józef Mączyński w 1845 roku: "Choćby zaginęła wszelka wiadomość o czasie przemurowania tego kościoła, odgadlibyśmy ten czas zaraz, patrząc tylko na facyatę, która okazuje iż była stawiana w tych nieszczęśliwych czasach dla Polski pod rządami Wazów, w których w letargu zostawały nauki, sztuki i rękodzieła. Facyata bowiem kościoła jest wzniesiona w stylu włoskim: lecz ileż uchybień w całym rozkładzie? jakaż niewłaściwość w podzieleniu jéj na piętra, w żadnym związku ani w harmonii z sobą nie będące? jakąż nakoniec kamieniarską robotą, wykute są figury świętych w niéj umieszczone? a te które miały stanowić ozdobę, tylko szpetność jéj pomnażają".

Pomieszczenie na końcu północnej nawy z rzeźbą Chrystusa i obrazem "Jezu ufam Tobie".

W późnobarokowym ołtarzu znajduje się rzeźbiona grupa św. Anny Samotrzeć, wykonana pod koniec XV wieku w warsztacie Wita Stwosza. Na ścianie naprzeciw okna wisi znany obraz "Taniec śmierci", o którym tak w 1833 roku pisała Klementyna z Tańskich Hofmanowa: "[...] chociaż myśl iego filozoficzna i bardzo zgadzaiąca się z dopiéro co zdybaném nieszczęściem, przecież ten widok nas rozśmieszył. Składa się z kilkunastu obrazków; śmierć bierze w taniec i Króla i Woiewodę, i chłopa i żyda, i młodych i starych, a pod każdą parą iest napis wiérszem polskim, prawdziwie pocieszny; musi to bydź praca dwóch rodzonych i zgodnych braci, z których ieden pędzlem, drugi piórem bazgrał; nie trzeba zaś i daty szukać, ażeby zgadnąć, że to iest godne dzieło początków zeszłego wieku".