360 :: panoramiczna podróż sferyczna w 2668 odcinkach

Niewielką jednonawową świątynię ufundował w połowie XIV wieku biskup krakowski Floriana z Mokrska; w latach 1524-1525 przebudowano ją w stylu późnogotyckim. W zwornikach sieciowego sklepienia nawy znajdują się herby szlacheckie: Łodzia, Doliwa, Jastrzębiec, Dębno oraz Ślepowron. W ołtarzu głównym obraz przedstawiający Ukrzyżowanie; w lewo od niego przejście z prezbiterium do zakrystii z XVI-wiecznym wczesnorenesansowym portalem.

Kamienną świątynię wzniesiono w latach 1350-1380 z fundacji króla Kazimierza Wielkiego, w ramach tzw. serii baryczkowskiej - kościołów zbudowanych jako pokuta za zabójstwo księdza Marcina Baryczki. Zniszczona podczas walk w 1944 roku, została zrekonstruowana po zakończeniu wojny. Wewnątrz na uwagę zasługuje ozdobne sklepienie z herbami w zwornikach, wsparte na dwóch masywnych filarach.

Gotycki kościółek, położony na wzgórku poza obrębem murów miejskich, kryje w pustym wnętrzu niespodziankę: bezcenne polichromie, dzieło czeskich mistrzów z ok. 1375 roku. Schowane pod tynkami przez długie wieki, ujrzały światło dzienne po pożarze pod koniec II wojny. Przedstawiają m.in. siedem grzechów głównych, siedem radości Maryi oraz sceny pasyjne.

Barokową świątynię, ufundowaną przez wielkiego kanclerza koronnego Jerzego Ossolińskiego, zbudowano w latach 1643-1650 według projektu włoskiego architekta Wawrzyńca Senesa. Kościół jest wzniesiony na nietypowym planie elipsy z krótkim prostokątnym prezbiterium. Nawę przykrywa XVIII-wieczna owalna kopuła, zaś dookoła biegnie obejście, do którego otwierają się przyścienne wnęki ołtarzowe. XVII-wieczne stiukowe dekoracje są dziełem Jana Baptysty Falconiego; polichromie z przedstawieniami biblijnymi są już nowe (1960-61).

Barokowy kościół wymurowano z cegły w latach 1672-1702 na miejscu starszej drewnianej świątyni; konsekrował go w 1716 roku biskup sufragan krakowski Michał Szembek. Kościół został uszkodzony podczas I wojny światowej w 1915 roku i następnie odnowiony. Wyposażenie wnętrza jest przeważnie rokokowe i pochodzi z II połowy XVIII wieku. W ołtarzu głównym znajduje się słynący łaskami XVI-wieczny obraz Matki Boskiej z Dzieciątkiem ze św. Wojciechem i św. Stanisławem. Na ścianie nad chórem zachowały się fragmenty oryginalnej barokowej polichromii z XVIII wieku; reszta malowideł naściennych jest XX-wieczna.